Op het moment dat er zich iets voor doet in je leven kan je er op verschillende manieren op reageren. Ik had al eerder gesproken over actie in plaat van reactiviteit. De vraag die je kan stellen op het moment dat er iets gebeurd zodat jij dichter bij jezelf blijft is ‘Is dit relevant voor mij?’. Als twee mensen ontmoeten is er een samenspel tussen twee belevingswerelden, met eigen overtuigingen, gedachten en gevoelens. In de interactie wordt dat wat er gezegd wordt gehoord door de filters van de ontvangende heen. Het wordt zelden zo opvangen als dat het bedoelt of verzend wordt. Op het moment dat je merkt dat het niet relevant is voor je, hoef je er dus in essentie niets mee en kan je het dus ook bij de ander laten. Alles wat diegene zegt is dan maar een interessant standpunt, gevoel of idee. Je kan het horen en ontvangen wetende dat het geen betrekking heeft op jou. ‘Oh dus je bent gekwetst geraakt door wat ik zei? Dat is interessant. Dat was zeker niet mijn bedoeling’. Je kan het dus bij de ander laten zonder dat het op jou blijft plakken. Jij bent namelijk niet verantwoordelijk voor de belevingswereld van de ander. De ander is daar verantwoordelijk voor, dus die verantwoordelijkheid kan je ook daar laten.
De valkuil wat je bij jezelf kan onderzoeken is of je iets relevant, belangrijk of significant maakt. Op het moment dat jij iets relevant maakt voor jezelf ga je nat. Bijvoorbeeld ‘Jij bent mijn moeder en je hoort het beste voor me voor te hebben’. Dan hang je alles wat zij zegt en doet op aan jouw definitie van wat een moeder hoort te doen en zijn. En als zij zich niet op die manier gedraagt ontstaat er lijden in jouw wereld, omdat je verwachting niet met elkaar strookt. Tegelijk ben je dan niet eerlijk naar jezelf of de ander toe. Je maakt de rol van moederschap dus relevant en je definitie belangrijker dan hoe de werkelijkheid zich op dat moment voor doet. Dus als je moeder voor je staat en zegt dat zij zich gekwetst voelt door iets wat je gedaan hebt, stel jezelf de vraag is dit relevant voor mij? Nee, eigenlijk niet. Want ik ben niet verantwoordelijk voor haar belevingswereld, maar het is wel vervelend dat zij zich zo voelt. Dat was niet de intentie van wat ik deed. Dus kan ik daar oprecht sorry voor zeggen. En als het gesprek klaar is, is het ook klaar. Ik hoef niet in schuld, schaamte of veroordeling te schieten. Daar haal ik mezelf alleen maar mee naar beneden. En als het wel relevant voor me is, dan kan oprecht luisteren naar wat er gezegd wordt en de boodschap mee nemen voor een volgende keer. En dit kan je natuurlijk doen in elke interactie die je hebt.
Ben je bereid om met een open blik te kijken naar waar jij dingen heel belangrijk hebt gemaakt? En wat nou als je het niet belangrijk zou maken, maar zou zien of het nu nog relevant voor je is? En alles wat niet relevant is te beschouwen als een interessant gebeuren? Hoe zou jouw wereld er dan uit zien?
Comments